“Aquel_e” é a maneira de identificarmos alguén de quen non coñecemos o nome. Como Miguel Silva non pensaba que a súa intervención artística a través do youtube fose ter moita notoriedade chamouse a si mesmo “Aquel_e” e agora é “Aquel_e artista que canta nun estilo e noutro, que danza e que partilla as súas reflexións a través dun canal de Youtube.

O artista procura un contido cultural de fácil consumo e por iso recoñece como fontes de inspiración aquel vello  Supermartes da TVG, a música de Ana Kiro e Andrés do Barro e incluso os Larpeiros de Benigno Campos. Os seus traballos como youtuber emerxeron á luz durante o proceso de realización do Traballo de Fin de Grao en Filoloxía na USC. A súa investigación sobre Castelao, Manuel Antonio e Rafael Dieste permitiulle descubrir o perfil lúdico duns mozos hoxe considerados clásicos da nosa cultura.

Na súa conversa con Edilson Sanches Tavares e Isaura Varela Fidalgo falamos tamén da súa visión sobre o Luar da TVG (“Luar foi unha revolución para a nosa cultura. Téñolle un cariño enorme a ese programa”), da reivindicación da LGTBIP no seu traballo Orghullo de ser, feito en colaboración co Concello de Rianxo (“As mensaxes entran mellor con melodía”) e da necesaria reorientación da produción cultural en Galiza:

“Hai que mudar moitas cousas na cultura galega. Estamos a un grande nivel.  TEmos moi boa música, moi boa literatura… Mais temos que mudar a cultura pop. Hai que escapar do humor rancio e faltón tipo Landrober. Hai que quitarlle complexos á cultura pop. Na nosa lingua pódese facer calquera tipo de creación: do reguetón ao trap e non só rock, punk e rap. Hai que facer de todos os estilos.”

No capítulo das referencias, Aquel_e deixounos diversas suxetións, entre elas Youtubeiras e youtubeiros, Youtubeiras Rianxeiras,Olaxonmario, Eira Losada, Corasón de churrasco, Baiuca e Chicharrón,

Comeza o programa coa preocupación de Edilson Sanches Tavares, porque no momento da locución alterou as vogais e Vimianço foi transformado en *Viamanço.  Mais a preocupación do co-presentador durou pouco, porque nuns segundos comezou o recital de discurso espontáneo, próximo e cargado de moito cariño co que nos agasallou Irma Macías.

A nosa convidada evocou para nós as sensacións da primeira actuación con Luar na Lubre no Teatro Rosalía de Castro da Coruña, onde cantou en solitario Fisterra: “Pasou un ano e lembro a emoción como se fose agora mesmo. Foi como cumprir un grande soño. Moito público. Moita xente da comarca. Poder cantar con Luar na Lubre, de quen levaba anos escoitando a súa música. Tanto que, de feito, medrei con ela. Musicalmente impresionábanme e humanamente tratáronme de dez”.

Mais no Deixe falar queríamos saber máis e para iso fomos á raíz e preguntamos por quen era Irma Macías antes de chegar a ser unha estrela mediática. Esta foi a resposta: “Irma Macías foi unha persoa namorada da música. Desde nena, participei nos festivais das escolas polas que pasei e tiven a sorte de que me convidasen a cantar en eventos do meu concello,  Vimianzo. A primeira vez que subín a un escenario para cantar “oficialmente” foi na Casa da Cultura de Vimianzo. Despois, con Joaquín Rama, que toca a guitarra, comecei a cantar nas igrexas…”.

Como sempre, temos un documento de extraordinario interese. Un programa coas mellores músicas e un moi agradábel momento de conversa. Boa escoita!

Hai quen pon énfase na fonética e chámanlles os do “rock con seseo e gheada”, mais tamén hai quen centra a atención na reivindicación entón de que Almánimal son os do “rock anticorrupción” ou mesmo “rock ambientalista”. O caso é que todas esas denominacións están acertadas, porque é certo que cantan coa súa fonética -como debe ser- e que o contido do que cantan ten un mesmo horizonte: unha sociedade máis xusta.

Inicialmente, eran un grupo de amigos que se reunían no “gharito de Pablo” en Carnota, mais co tempo as metas son outras, bastante máis altas. Como afirman no Que pasa na Costa: “Coa chegada dos temas propios, o son foise achegando por si mesmo ao hard rock, mesturado con tintes de reggae e rock psicodélico”.

De todo iso falamos con Pablo de Peres no Deixe Falar do programa 113 do Grandes Vozes.

 

Pacolo Ramil (minutos iniciais);  Alba María (16′ a 42′); Kevin Tunhas “O Bardo, D.C.” (46′ a 51′)

Abrimos o programa coa conversa con Pacolo Ramil, pai de Sabela e concelleiro de Cultura en Ourol: “Cando a miña muller e mais eu íamos ás festas e Sabela tiña máis ou menos dous anos, era unha nena que xa non pedía bonecas. Quería trompetas e tambores. Nós dicíamos que iso algo quería dicir. E vaia se quixo! Tan pronto puido, aos 3 anos, comezou a ir á Escola Municipal de Música e Danzas das Pontes. Alí iniciou a súa vida de música.

Nós queríamos saber como vivira o pai de Sabela todas as semanas en que só podía ver a filla a través da pantalla e tivemos resposta clara e concisa: “Vivín a participación no concurso con tensión, emoción e orgullo. Todo misturado”. A claridade e a conción do entrevistado aínda nos animaron a facer máis preguntas con matiz emotivo. Por exemplo: De todas as cancións que cantou Sabela, cal delas é a súa preferida?

“Só unha preferida non teño. Naturalmente, as miñas preferidas son sen dúbida as cancións que cantou en galego. Téñoo claro. Para min xa foi un orgullo a primeira vez na gala número 2 que escollese as Benditas feridas de Rosa Cedrón. Cando a oín cantar… foi un momentazo!”.

Nesta ocasión, o Deixe Falar, estivo protagonizado por Alba María (Las Palmas de Gran Canaria, 1995), “unha cantora moi xoven e con grande proxección no panorama artístico”, en palabras de Marco Pereira, que fixo unha presentación contextual apoiándose no tema musical intitulado “Hemisferios. 8 mulleres, 8 voces, 8 de marzo”, unha iniciativa da Deputación da Coruña que estivo coordenada pola propia Alba María e que contou coa participación de Uxía Senlle, Pilocha, Ugia Pedreira e Belém Tajes, entre outras voces galegas contemporáneas.

“Tiven a sorte de medrar na mesma casa con meus pais e meus avós en Vigo. E tiven a sorte de medrar coa miña avoa que canta moi ben e con algúns dos seus irmáns que tamén son grandes cantores. A avoa fixo que o canto estivese presente na miña vida. Antes cantábame para durmir… e agora podo cantarlle tamén eu a ela”.

Con estas palabras que complementaban a presentación, a entrevista enveredou para falar da Central Folque, do certame musical do Concello de Teo (no que participou cando tiña 18 anos), da gravación do seu primeiro disco (Aínda)…

 

 

En xaneiro de 2016, o Grandes Voces comezou en ton didáctico coas palabras dun xograr, con coñecementos de trovador e de menestrel. Marco afrontaba unha nova etapa na radiodifusión e faltáballe fluidez, mais do outro lado estaba o profesor Manolo Maseda, que sabía moi ben como transmitir confianza e como desdobrarse en dous papeis: o de entrevistado e o de mestre-colaborador.

Despois de comezar dicíndonos que a súa vida é música e que comezou no conservatorio cando tiña entre 8 e 9 anos, definiunos a súa carreira como un xogo. O actual director do Instituto de Baio, tiña alma de artista. Gustáballe o teatro, mais temía non poder chegar a vivir del, entón pensaba dedicarse profesionalmente a ser mariñeiro ou taxista.

“O meu grande paso relacionado coa música chegou no momento en que rematei COU (o actual 2º de Bacharelato), porque puiden unir dúas paixóns: a música e o ensino”.

Xa dentro da Universidade de Santiago, onde estudou a súa primeira carreira, a de Maxisterio, con outros catro compañeiros e compañeiras fundou o grupo Fiandola, que naceu na residencia universitaria do Burgo. Despois, con Roberto Grandal, botou a andar con Serra-lhe aí e incorporouse aos Diplomáticos de Monte Alto. Con todas estas experiencias fíxose máis músico e gañou a pulso o seu sitio.