PONTE INTERNACIONAL 

Edilson Sanches Tavares, da Ribeira da Barca (en Cabo Verde), conduce o programa e fai as preguntas e Mari Carmen Rivera, galega de Bravos afincada nas Pontes, responde con paixón falando sobre a súa filla Sabela Ramil:

“Comezou na Escola de Gaitas das Pontes. Ai estivou dous anos de frauta e despois pasou ao Conservatorio das Pontes, ao Xoán Viaño de Ferrol e de alí para a Coruña.

Con 16 anos recén cumpridos foi facer unha proba co grupo Muxarega e comezou “a saco”… Que nos pareceu? Moi ben; nós sempre alentamos todo o que tivese relación coa música.

Agora está no Dúo Bahut. Ela e Mateo conxeniaron moi ben. Unha complicidade musical impresionante. Ela púxose a compoñer e está preparando temas para un disco.

O disco está parado porque estaban coa produción e a novidade de Operación Triunfo provocou que o tivesen que adiar. É un disco moi de escoitar, moi de sentimento”.

 

 

Emilio Rúa (Vendas da Barreira – Ourense, 1976) vive a música desde a infancia e con ela leva unha grande parte da vida superando fronteiras. A súa Barreira orixinal deriva de “barro”, a materia prima para facer artesanato, e non de “muro de muro ou baliza de separación”.

Fiel aos seus principios identitarios, o artista preparou un novo disco, ‘Duetos’, gravado coa colaboración de  dezaseis grandes estrelas da música internacional, como Luis Pastor, Pablo Milanés, Víctor Manuel ou Rosa Cedrón. A presentación do traballo realizouse no Museo Centro Gaiás da Cidade da Cultura con extraordinario éxito de público e de crítica.

Unha semana despois, Emilio Rúa falou con Edilson Sanches Tavares no Grandes Vozes. Este é o resultado da conversa:

 

“Por un mundo de máis pontes e menos valados” di a cuña de Radio Fusión coa que comeza unha nova entrega de Grandes Voces do Noso Mundo (a 97ª semana en antena). Nada podía ser máis acaído para un programa dirixido por un invidente de familia transmontana emigrada na Mariña mindoniense e conducido aos micros por Edilson Sanches Tavares, un xoven nacido en Cabo Verde que chegou á ribeira do Cantábrico para completar os estudos secundarios.

Desta vez a entrevistada foi Adhara Caamaño Sestaio, en representación da formación musical Adhara & Ritman. A conversa xa comezou con ton distendido. “Adhara estás preparada para ser entrevistada por un cabo-verdiano?” -preguntou Edilson e a entrevistada respondeu na mesma liña de brincadeira.

“Tito Barbeito -da Coruña- é un compositor que leva toda a súa vida dedicándose á música. Coñecémonos en Carnota, onde eu estaba traballando. Comezou a dicirme que tocaba, que cantaba… e viu algúns dos vídeos que eu puxera nas redes sociais… Fixémonos amigos e comezamos a  tocar e a cantar xuntos sen ningunha idea de crear un grupo. Só queríamos quedar para desfrutar co que nos gostaba. Ao final acabouse formando Adhara & Ritman… porque éramos dous… Mais agora xa somos un cuarteto con Andrés e con Arturo”.

Historias bonitas: a de Adhara e Tito, a da incorporación de Andrés e Arturo, a da colaboración da pintora Viki Rivadulla, a da edición do primeiro CD (Libre Son), a da preparación do segundo, a das gravacións dos videoclipes, a da interpretación singular de Rosalía de Castro, a do poeta Álex de Corcubión “que escribe sempre en galego”…

 

Ámame anarquista

(Claudio Rodríguez Fer)

Ámame anarquista
freneticamente
mentres desato e ceibo
o pano que che enreda
a cabeleira
e libero o teu peito
xa sen freo
xa sen senso
sempre cara a fronteira
roxa e negra
e violeta
ámame cara a esquerda
cara a cara
cara a noite
cara a ti
sempre cara a ti mesma.

 

Así, coa palabra poética de Claudio Rodríguez Fer, Marco Pereira e Edilson Sanches introduciron o “Deixe falar” con César Morán. A conversa tiña que ser necesariamente rápida, porque os artistas estaban nas probas de son xusto no momento da entrevista realizada en directo, uns minutos antes do concerto a celebrar en Cangas do Morrazo. Mesmo así, comezaron polo principio e tiveron palabras de memória para o grupo coruñés Agra, fundado en 1976 e en activo durante un intenso período de tres anos: “Era un grupo que chamábamos de música libre, que pretendía ir pola liña do jazz prog con raíces“.
Sobre esa base naceron numerosas colaboracións posteriores. Como di César: “levo toda a vida misturando música con poesía, tanto con letras propias como doutros autores”. Alén da participación en recitais con Manuel Rivas ou Pilar Pallarés, no primeiro disco (Rio de son e vento) púxolle música a unha antoloxía da poesía galega contemporánea. Outro tanto fixo no segundo (Haberá primavera), dedicado á figura de Álvaro Cunqueiro e editado con motivo do centenario do nacemento do poeta.
A conversa tamén nos deu unha primicia: César Morán vai editar dous discos. Un deles terá letras propias e o outro será de novo unha antoloxía con temas do mellor da poesía galega, especialmente de Rosalía, Manuel Antonio e Cunqueiro.
No final da entrevista chegou de novo a música. Xustamente esta:

Unha canción foi prohibida no sur
(Álvaro Cunqueiro)

Sob as lonas da jaima cheira a menta.
O frautista pasea tocando a carón dos faróis
aliñados nas alfombras.
A frauta imita paxaros que non hai
namentras a bailarina sae ao meio da tenda
empuxada pólas palmas e as voces
que repiten dez ou cen veces o único verso da canción.
—A bailarina tende as mans pintadas
pra coller primeiro e rexeitar despóis
algo que vai e ven pólo áer.
Da roda ás mulleres sae o berro: sriiií!
O príncipe Beiruc inclínase ofrecéndome un vaso
de té.

—E unha canción do norde, marmuria ao meu
ouvido:

“Muller fermosa, pídeme unha cousa de precio”
dí a letra.
Cando a cantaban nas jaimas do sur
os guerreiros do norde soñaban coas suas mulleres
e fuxían na noite, namorados desertores.

Grandísimas fiestas de Cangas del Morrazo. Ocho días consecutivos de conciertos co mellor de la música gallega y en los variados estilos. Es un privilegio conseguir que pasen por la misma localidad bandas como Ruxe Ruxe, Familia Caamagno, Trejadura, Los Resentidos, Tino Vaz, De Vacas o César Morán. Un auténtico desfile de Grandes Voces del Noso Mundo. Precisamente por iso queremos llegar el nos aplauso y el desuso de los mayores éxitos para la organización.

DEICA ABRIL

Quitando a puche direiche
deixa as rosas que veñen!
Carlota, Ofelia ou Pía
sexa un déstes o teu nome ou outro,
deica as rosas que veñen!

Sob a choiva ou ao sol agárdame
non deixes que o vento te leve
morrer é mui doado
volveréi aínda que co vento te foses,
que cinza sexan os ollos meus
que buscarte prometeron
cando volvan as rosas.

O tempo vai e ven e vira
eu feito de soños
sin saber quen ha morrer primeiro.
Deica as rosas que veñen
o corazón como a roda dun muíño,
días e días sin saber quen vivirá en abril
tí, Carlota, Ofelia ou Pía,
ou eu, xa perdido no tempo,
a pucha na man, hedra por dentro
e a poeira que escusa o rastro
das rosas que foron, perdido no mundo
deica as rosas que veñen!