Grandes Voces

Veñen sendo catro homes e unha muller que se dedican á música. Bieito Romero toca a gaita e a frauta traveseira; Pablo Rosales dálle á gaita e tamén ao whistle e á zanfona; Miguel Rosales é o do acordeón diatónico e do teclado; Miguel Ocampo o do bodhran, o tambor e as percusións; Natahel Regueiro o da guitarra acústica e tamén do teclado; e Irene Cerqueiro a voz e tamén intérprete da frauta traveseira. En conxunto integran a banda De-quen-vés-sendo, activa desde 2016.

Bieito Romero cóntanolo como se estivese contando un conto: “nacemos dentro da asociación cultural Triskell. Comezamos sendo como un cuarteto tradicional (gaitas, tamboril e bombo) e despois fomos avanzando até chegar á banda tal como a coñecemos agora”.

Xustamente agora presentan unha maqueta con seis temas para mostrar o traballo en que están inmersos. Catro das cancións son de composición propia e as outras dúas son tradicionais, unha da nosa terra (a Muiñeira da cabra) e outra da Bretaña (un vals).

Músicas ao Vivo fixo pública a lista de finalistas da 6ª edición dos PREMIOS MARTÍN CÓDAX DA MÚSICA e nós preparamos un programa especial de divulgación dos proxectos finalistas.

Lembramos que as socias e socios de MÚSICAS AO VIVO, mediante votación en liña, seleccionaron 54 finalistas de entre un total de 442 aspirantes (391 grupos, 11 salas, 25 festivais e 15 espazos de comunicación musical). 

Segundo a organización, “un xurado integrado por profesionais da música nos ámbitos da interpretación, a industria, a formación, as salas e a comunicación, decidirá os proxectos premiados en cada unha das categorías” e a resolución darase a coñecer o 8 de maio no transcurso da Gala de Entrega de Premios que terá lugar no Pazo da Cultura de Pontevedra.

Por ser a máis nova, nun círculo de amizades con máis idade; por ser baixa de estatura; e tamén como manifestación de cariño, Paula Chaves Pérez pasou a ser Pauliña moito antes de facer composicións musicais, de ofrecer concertos ou de gravar discos. Agora é habitual que apareza en versión binormativa Pauliña/Paulinha:”cada un que o escriba como queira, sempre que sexa ben pronunciado”.

Coa forza e a ilusión de neofalante

“Eu son neofalante. Comecei a falar en galego aos 13 anos, grazas á axuda da profesora Rosa Cancela, que me apoiou (porque cando alguén fai ese cambio, a xente reacciona con estrañeza). Tras ler a Rosalía e ser alumna de Rosa Cancela, pasei a usar o galego en todos os ámbitos. Teño as raíces ben marcadas e sei moi ben de onde veño”.

De-Xeneración: o primeiro disco e a colaboración con Valtònyc

Con De-Xeneración proclama que a xente moza está en activo e que se ve obrigada a superar estereotipos de que tardan en acabar os estudos, que non traballan e que se dedican a vivir dos pais. Con respecto á temática das oito cancións, Pauliña di que son vivencias propias; situacións que lle pasaron ou que viviu de perto. Por exemplo, a violencia de xénero. Mais tamén o feminismo (“Estou cansa de o ter que reinvidicar aínda neste momento”) e a reacción contra o desemprego e a crise.
Ao longo de toda a entrevista, Pauliña fai un discurso en positivo con palabras de agradecemento. Para a discográfica, “que fixeron un traballo extraordinario. Puxéronme a banda. Apostaron por min e os resultados están aí: nun ano vendín as copias todas. É certo que estou mellorando, mais Xonix Records estame dado a oportunidade de facelo. Debera haber mais estudios deste estilo que lle den voz á música en galego e que apoien os artistas de novas xeracións”. Agradecemento tamén para Valtònyc, de quen recibiu colaboración co común compromiso pola liberdade de expresión. Para o público que a está recibindo “cun agarimo que noto desde o palco”.

En xira
Desde que debutou no OurenRock, Pauliña estivo na Festa do Alvariño, en Lalín, en Malpica, en Pontevedra… e dentro de pouco , en calidade de gañadora do Cantalingua 2019, na primeira quincena de maio percorrerá as prazas de 12 vilas e cidades galegas levando a súa música á mocidade dos institutos. Inmediatamente despois estará en Madrid e Valencia.

Nacida en Nantes (1984), Camille Hedouin chegou á Bola, en Ourense, para participar nun proxecto de restauración dunha aldea abandonada na parroquia de Saumede. Con aquela visita estival pretendía só ver como era o panorama, mais acabou por asentar-se e ficar.

“Eu espero que a mocidade galega se anime a facer vivir outra vez o rural. Teño esperanza. Sei que hai xente está interesada e que só lle falta atreverse”. Con ese espírito impulsou o festival “Ao compaz” (escrito con zeta e pronunciado con sibilante, o que lle dá plenitude de significados), primeiro só con grupos de música franceses e despois dando entrada á cultura galega emerxente. Así naceu unha festa grandiosa, cada vez máis coñecida.

Na súa conversa con Edilson Sanches Tavares, comentounos que desde pequena quería ser astrónoma e que, cando se interesou pola música, a súa familia preocupouse porque temía unha influencia negativa nos estudos.
Obviamente, nunha entrevista a Mounqup tiña que saír o tema do diálogo entre culturas. “Para os temas íntimos utilizo o francés, os da vida social fágoos en galego e os de crítica neoliberal en inglés”, dixo a artista ao tempo que comentou que lle foi fácil a inmersión en galego, aínda que chegou á nosa terra sen saber nada do noso idioma.
Co nai nativa da Costa de Marfil, Mounqup escoita músicas moi diferentes -especialmente do oeste de África- e despois procura asimilar o que a ela lle transmiten para facer as súas propias composicións.

Moi estreitamente vinculada á produción musical galega -aínda máis desde que gañou o premio Martín Códax na edición de 2018-, confésase admiradora de Esposa, da voz de Isolda (de Sacha na Horta e Blues do País), de Mercedes Peón, de Cinta Adhesiva e dos Ayatollah.

Nestes próximos meses, o espectáculo de Mounqup estará en permanente itinerancia. De Eslovaquia á Alemaña e das terras xermanas a unha xira por Andalucía. Iso si: sempre cos pés no rural de Ourense, “onde estou facendo a miña vida”.

A compositora Katerina Linke presentounos unha formación musical emerxente: Son Trío. As integrantes son tres músicas profesionais: Su Garrido Pombo (voz), Susana Blanco (Violoncelista) e Katerina Linke (pianista e compositora).

Todo comezou por un anuncio do xornal. Publicitábase un certame para poñerlle músicas a poemas de Rosalía de Castro. Katerina viuno e púxose a facer as composicións. Non só gañou o premio; acabou namorada da obra rosaliana. Inmediatamente despois, púxose á procura das compañeiras intérpretes. Así naceu Son Trío.

Aínda que leva nome alemán, Katerina naceu na Rusia Central e traballou en compañías de teatro en San Petesburgo. Por un acaso, integrouse nunha escola de ballet e marchou un tempo para Tokio. Cando retornou ao país de nacemento, pasou a tocar o piano no tren transiberiano. Á nosa terra chegou atraída por dous amores: o dun galego que coñeceu en San Petesburgo e o do mar que aquí descubriu.

O disco Miña Almiña reúne dez cancións feitas sobre poemas de Rosalía de Castro. Todas elas falan de sentimentos e, máis dun século despois, estes mantéñense intactos no tempo, “porque os sentimentos non perden a cor”.

Como dixo un poeta irlandés, “no disco de Son Trío, a letra e a música están unidas sen costuras”.